Θεατρική παράσταση: «Οι μαθητές του Ουμπέρτο Πρίμο» – Μια αληθινή ιστορία αφιερωμένη στη μνήμη του Ολοκαυτώματος.

H ΟΜΑΔΑ ΟΝΕΙΡΟ, με τη συνεργασία του Ιταλικού Μορφωτικού Ινστιτούτου και της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης, παρουσιάζει τη θεατρική παράσταση

«ΟΙ ΜΑΘΗΤΕΣ του Ουμπέρτο Πρίμο»

Ιδέα – Σκηνοθεσία: Alessandra Maioletti
Ιστορική Έρευνα: Antonio Crescenzi
Κείμενο: Χαράλαμπος  Μαγουλάς, Antonio Crescenzi
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ευαγγελή Φίλη
Σκηνογραφία: Βάσια Εξάρχου
Μουσική – Sound Design: Χρήστος  Δαυίδ Νταούλας
Κοστούμια: Έλενα Παπαμιχαήλ
Video: Διονυσία Κοπανά
Σχεδιασμός Φωτισμού: GiorgioMaioletti
Δημοσιογραφική Έρευνα: Δάφνη Σκαλιώνη
Παραγωγή Ομάδα “Όνειρο”

Παίζουν:
Καθηγητής: Γιώργος Καπετανάκος
Μαθητές: Άννα Μαρία Τσεκούρα, Γεωργία Κατσικονούρη, Mαρία Σκαρπέλου, Σοφία Μaioletti Σκαραμαγκά, Γιώργος Σκαρπέλος, Ηλίας Πιπεράκης, Ιουλιανός Ραχιώτης, Λευτέρης Κολίτσος, Παναγιώτης Κότσαλης

Θεσσαλονίκη, Ιούνιος 2003. Κτήριο Ιταλικού Μορφωτικού Ινστιτούτου, πρώην έδρα του ΙταλικούΣχολείου Ουμπέρτο Πρίμο. Μια καλοκαιρινή μπόρα γίνεται η αφορμή που οδηγεί τον καθηγητή Antonio Crescenzi στο υπόγειο, για να αποτρέψει την πλημμύρα. Ένα χαρτί παρασυρμένο από τον άνεμο κολλάει στο στήθος του και η ιστορία ξετυλίγεται σαν κουβάρι μέσα από αυτή την έκθεση, την άκρη του νήματος: «Μία από τις ωραιότερες αναμνήσεις της ζωής μου», του μαθητή Αλμπέρτο Μοδιάνο. Ημερομηνία: Ιούνιος 1941.

Σχολικό έτος 1941-42, Ιταλικό Σχολείο Ουμπέρτο Πρίμο. Η σχολική χρονιά αρχίζει, ο καθηγητής υποδέχεται τους μαθητές, 5 αγόρια και 4 κορίτσια, που μαζεύονται στην τάξη, χωρίς να γνωρίζουν ότι θα είναι η τελευταία τους χρονιά. Έιναι οι: Έστερ, Λίντια, Ματίλντε, Αλμπέρτο Σ., Λετίτσια, Τζιοβάννι, Ντανιέλ, Αλμπέρτο Μ., Κλάουντιο. Ελπίδες, ιδέες, εφηβικές ανησυχίες, όνειρα μίας τάξης εβραιόπουλων, βγαλμένα από μία ξεχασμένη κούτα στο υπόγειο, ζωντανεύουν μπροστάστα μάτια των θεατών.
Τα παιδιά κάνουν πρόβες για την παράσταση που θα ανεβάσουν, φτιάχνουν κατασκευές, διαβάζουν εκθέσεις, συζητούν, ερωτεύονται, διδάσκονται και μας διδάσκουν. Ονειρεύονται τη ζωή και υμνούν την ελευθερία ατενίζοντας τον θάνατο.

Σχολικό έτος 1942-1943: στην άδεια πλέον τάξη, ο καθηγητής γράφει μια επιστολή προς τους μαθητές του. Η μόνη παρουσία είναι πλέον η μνήμη, που στοιχειώνει κάθε γωνιά του χώρου.

Οι θεατές, στο τέλος της παράστασης θα ανέβουν στη σκηνή, θα διαβάσουν τις εκθέσεις, θα δουν τις φωτογραφίες και τα απολυτήρια των μαθητών που μας χάρισαν την ιστορία τους, για να μας διδάξουν ένα μάθημα ζωής: Ό,τι συνέβη δεν πρέπει να επαναληφθεί.

Μετάβαση στο περιεχόμενο